کلمه، جاری، شعر
حرف، فریاد، سکوت
تا ثریا پرواز
و ب ناگاه، سقوط
کلمه، جاری، شعر
مرگِ اخلاق، هبوط
تا ثریا پرواز
حال، امروز، سکوت
کلمه، جاری، شعر
مرگِ یک اندیشه
تا ثریا پرواز
هر دو ساعت، پیشه!
کلمه، مرگ، فغان
کلمه، درد، افغان
کلمه، تنها، دو
در پیِ لقمۀ نان
کلمه، دیگر نیست!
این کلام از من نیست!
بی کلام و بی هیچ!
این همه هیچ، از کیست؟
91/5/21، کرج
قلب شکسته می خری
شکسته بال فاطمه
ب خون نشسته می خری
می شکنی مرا خدا
مرا عزیز می کنی
چله نشین قاف عشق
تو از حضیض می کنی
می شکنی مرا خدا
بودم نبود می شود
شکسته می پسندیَم
شیطان حسود می شود
تو هم ک آخر مردی!
پس بگیر دستم را، بگیر آقا!
یا علی
1. کلی حس خوب از چند روز پیش تا ..
2. سوار تاکسی می شوم، مسیرم طوری است که همیشه ایستگاه اول ( یا شاید هم آخر ) سوار تاکسی می شوم، ساعت حدود 4 بعد از ظهر است، گرمِ گرم، راننده تاکسی مردی است با موهای جوگندمی، که رنگ موهایش مرا بدجوری به یاد پدربزرگ می اندازد، مثل پدربزرگ آرام است، تا قبل از اینکه تاکسی پر شود قرآن میخواند، نه از این قرآن های کوچک، یک قرآن بزرگ؛ و بعد که تاکسی پر می شود آرام قرآن را می بندد، زیر لب ذکری می گوید و راه می افتد ..
3. نوشاد عالمیان یک جوری بازیِ تقریبا برده را، مساوی می کند و در نهایت می برد که آدم دلش هی آشوب می شود و هی آرام؛ و در نهایت لبخند آرامش ..
از تو میگم عاشقانه
مرهم این دل زخمی
دووسِت دارم بی بهانه
تو مث جرعۀ آبی
وسط هرم تابستون
یا مث یه استکان چای
توی چلّۀ زمستون
تو پر از عشقی، پر از من
من پر از شورم، پر از تو
کاش خدا قسمت کنه تا
مال من شه اون دل تو
کاش خدا قسمت کنه تا
ناجی ِ قلب تو باشم
با خیال تو بخوابم
توی رویای تو پا شم
[6 مرداد 1391، کرج]
تو میخندی، بهشتِ من همین جاست
کنار هُرم تابستونِ مرداد
تو میخندی، پُرم از عشق، از شور
عزیزِ من، «خدا» تو رو به من داد
تو میخندی، جهانم سبز میشه
شب یلدایِ من درگیرِ گرماست
تو میخندی، چه شیرینه نگاهت
خدا، لبخندِتو برای «من» خواست
تو میخندی، دلم بیتابه، بیتاب!
چی میشد تا ابد میرفت دیشب؟
تو میخندی توی سرمای بهمن
منِ شهریوری میمیرم از تب!
5 مرداد 1391، کرج
میانمار چه خبر است، خدایا چگونه تحمل میکنی؟
معذرت میخوام که این لینکو میذارم: لینک
نه به داره، نه به باره
شب دلتنگیِ من سحر نداره
تازه چند ساعته رفتی
داره بیتابت میشه دلم دوباره
3 مرداد 1391، کرج
