این پست ربطی به بیست و پنجمین نمایشگاه کتاب که در مصلی برگزار میشود ندارد!
آن وری ها مستر بین داشتند، ما مستر سین ساختیم که بعدتر اسمش شد مستر بینِ ایرانی و حالا هم حمید ماهی صفت!
امّا کارِ هر دویشان یکی است، حقایق تلخ جامعه را به شکل طنز بیان میکنند.
متن:
ماهی صفت روزی از اختلافِ بین دو قومیتِ ایرانی میگفت و طنابی که سهمِ هرکدام از طرفین را از آب بزرگترین دریاچۀ جهان مشخص میکرد و نیمه شبی که یکی از آن دو قوم با کاسه از این سوی طناب به آن سویش آب میریختند برای افزایش سهم خود!
آن روز میخندیدیم و در مخیله مان نمیگنجید چنین چیزی!
خشک کردن دریاچۀ ارومیه به دست خودمان و طرح انتقالِ آب از دریاچۀ کاسپین و رود ارس[با وجود اینکه چندین رودخانۀ دائمی و فصلی به آن میریزد و روی آنها سد ساخته ایم] را کنار بگذاریم، هیچ رقمه نمیتوانم از انتقال آب کاسپین به مرکز ایران بگذرم!
پیشنهاد:
1. برای خود نمایی راه های بهتری هم وجود دارد، بیشتر فکر کنید!
2. میتوان آبهای جنوب ایران را به کاسپین وصل کرد، با کانالی قابل کشتیرانی(به جانِ خودم چنین طرحی وجود داشت) و بعد از تقسیمِ میهن به دو نیمه، طرح تفکیک جنسیتی و ارتقای امنیت اجتماعی را به نحو احسن اجرا کنیم: خانوما این ورِ کانال، آقایون اون ور؛ اِ، من چرا سمت خانوما هستم؟ کشتی! دربست اون ورِ کانال!
اختتامیه:
والا!
منبع الهام:
مطلب عادل صادقی با عنوان «دریاچۀ ارومیه، مرگ تدریجی یک میراث» ، نشریه دانشجویی نردبام، زمستان 89
جالبیش این بود که اون موقعی که عادل اون مطلب رو نوشت، هیچ کس اصلا فکر دریاچه ارومیه نبود و اصلا حرفی ازش نبود. بعد که یه کم سر اون دریاچه تجمع و تحصن و راهپیمایی شد و قضیه امنیتی شد و کلی آدم دستگیر شدن، ما به عادل می گفتیم عادل احتمالا میان میگیرنت میگن جرقه این ناامنی ها و آشوب ها رو تو توی نردبام زدی! نشر اکاذیب کردی اذهان عمومی مشوش شد!
ربط مستر سین با این ماجرا خیلی قشنگ بود:)
این برای بندِ قبل از خط آخر:
این برای خط آخر: ممنون
در ضمن دوتا پیشنهاد برای نردبام جدید داشتم که نمیدونم زهرا بهتون گفت یا نه!