بارانکده

دلم گرفته، نه از دنیا یا آدمهایش؛ بیخودی دلم گرفته، دل است دیگر، گاهی میگیرد، گاهی امّا شاد است امّا اغلب چیزهایی می­خواهد که ندارد و اغلب­تر(!) به داشته­هایش بی­توجه...

نمی­دانم. کلافه­ام، کلافه مثل کلافی سر در گم.

شاید از خستگی باشد، شاید فردا، چرا راه دور برویم، شاید دو ساعت دیگر حالم خیلی خوب باشد.

دلم برای خیلی­ها تنگ است. دوست داشتم دوست داشتنی­هایم پیشم بودند. حیف که در نوشته نمی­شود مثل حسین پناهی آه کشید. دوز دلتنگی­هایم بالا زده و امید به شدت کاهش داشته، حتی در برخی ساعات احتمال رگبار پراکنده از آسمان چشمانم وجود دارد.

ایرادی ندارد، این نیز بگذرد...

بیستِ بهارِ نودُ یک