عزم آن دارم...
سه شنبه, ۲۸ آبان ۱۳۸۷، ۰۲:۱۵ ب.ظ
عزم آن دارم که امشــب نیــم مســت پـایـکـــوبـان کــــوزهای دُردی بــه دســت
سر به بـازار قــــلـنــــدر در نـــهـــم پــس بـه یـک سـاعـت ببــازم هرچه هست
تا کی از تزویـــر باشــم خودنـمــای تــا کـــی از پـنــدار باشـم خـــودپـــرسـت؟
پـــردهء پــــــنــدار مــیبایــد دریـــد تــوبـــهء زُهّـــــاد مـیبــایـــــد شکــــسـت
وقـت آن آمــد کـه دســــــتی بــرزنم چــنــد خــواهـم بودن آخـــر پـــای بـــسـت
ســـاقیـــا در ده شــرابــی دلـگــشـــا همین که دل برخاست، غم در سر نشـسـت
تــو بگــــردان دور، تا مـا مــرد وار دورِ گــــردون زیـــر پــای آریــم، پــسـت
مشتــری را خرقــه از سر برکشـیـم زهــــره را تـا حــشــر گـــردانــیــم مــست
پس چو عطار از جهت بیرون شویم بــیجهــــت در رقـــص آیــــیـم از الـــست
عـطار
کانادا هم تمام شد...